Niepełnosprawność intelektualna

Niepełnosprawność intelektualną definiuje się jako obniżone możliwości intelektualne, niski iloraz inteligencji (poniżej 70 w skali Wechslera) oraz ograniczoną możliwość przystosowania społecznego. 

Osoby z niepełnosprawnością intelektualną posiadają problemy w funkcjonowaniu poznawczym, emocjonalnym oraz adaptacyjnym. W zależności od deficytów rozwojowych, wyróżnia się cztery stopnie niepełnosprawności intelektualnej: głęboki, znaczny, umiarkowany i lekki &

Niepełnosprawność intelektualna nie jest chorobą, lecz trwałym stanem zmniejszenia możliwości rozwojowych. Osoby o głębokim i znacznym stopniu niepełnosprawności intelektualnej nie są w stanie funkcjonować bez pomocy innych osób. 

Źródła:

M. Kościelska, Wspomaganie rozwoju osób z niepełnosprawnością intelektualną, w J. Trempała, Psychologia rozwoju człowieka, PWN, Warszawa 2011. 
W. Otrębski, Interakcyjny model rehabilitacji zawodowej osób z upośledzeniem umysłowym, Wydawnictwo KUL, Lublin 2007.

Wszyscy dysponujemy pewnymi kompetencjami oraz możliwościami i wszyscy staramy się osiągną spełnienie. Wszyscy chcemy być potrzebni. Wyrażanie siebie i samospełnienie u osób z niepełnosprawnością intelektualną jest możliwe, ale tylko przy i dzięki pomocy innych. Lekceważenie osób niepełnosprawnych intelektualnie jest wyrazem niedojrzałości emocjonalnej oraz społecznej i źle świadczy o człowieku.

Niepełnosprawni intelektualnie to wyjątkowi „pacjenci”. To osoby szczególnej troski. Aby mogli uczestniczyć we wspólnym życiu społecznym, potrzebują naszej opieki opartej na zasadach etyczno-moralnych, na harmonijnym współistnieniu i współdziałaniu. Ta szczególna sytuacja „ich zdrowia” nie oznacza niemożności rozumienia i nauczenia się czegokolwiek. Każda z osób, w zależności od poziomu rozwoju, posiada własne zasoby intelektualne, pewne zdolności i sprawności, które można rozwijać, a na pewno PODTRZYMAĆ.

Prowadzone wielostronne i regularne zajęcia warsztatowe wspomagają zaburzony rozwój, dają niepełnosprawnym intelektualnie warunki do rozszerzania spontanicznej aktywności wewnętrznej, niezbędnej dla kształtowania posiadanych zdolności i umiejętności, dla rozumienia swoich emocji i motywów działania, dla odczuwania własnej osoby jako kogoś społecznie wartościowego.

Osoby niepełnosprawne intelektualnie w wyjątkowy, niezwykły sposób wyrażają swoje działania na zajęciach plastycznych. Poprzez zastosowanie różnych technik i form pracy podopieczny uczy się wyrażania samego siebie, swoich myśli i uczuć. Przekazuje, na miarę swoich możliwości, własny, jedyny i niepowtarzalny sposób postrzegania świata.

                                                                                                                             Aurelia Korbiel, psycholog